W liceum wystarczyło na sprawdzian wstać i przespacerować się 20 minut z lękiem, że niczego człowiek nie umie. Jutro muszę ruszyć tyłek po 4, przesiadać się z jednego pociągu do drugiego i odbyć długą podróż. Wiadomo nie od dziś, że kocham pkp. Ale mimo tych uniedogodnień pieprzę liceum i cieszę się, że ten etap życiowy mam za sobą. Gimnazjum i liceum ah! Banda dziwnych ludzi stosujących przekaz podprogowy mający uświadomić ci, że jesteś głupią gówniarą i nic w życiu nie osiągniesz. Nie mówię, że osiągne ale daru jasnowidzenia raczej nikt nie posiada.

We wtorek będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie lubię mieć obowiązków, zresztą kto lubi. Ale sytuacje, gdy muszę, a nie mogę są całkowicie wbrew mojej naturze.

*

"każdy następny związek jest taki sam. Po co przechodzić przez to samo jeszcze raz? Znowu te tańce godowe. A później znów kryzys, masakra. Nie wierzę w związki, w których zawsze jest idealnie. Skoro my sami nie wiemy o sobie wszystkiego, to jak możemy mieć wiedzę o drugiej osobie? Ja bym chciał poznać kobietę, z którą jestem, a to nie jest proces obliczony na pięć, dziesięć czy piętnaście lat. A skoro odbijam się w niej jak w lustrze, to poznając ją, poznaję siebie. Chciałbym uczynić relację z nią możliwie najbardziej pełną, czerpać z niej maksymalnie dużo wiedzy o sobie. Gdybym zmieniał partnerki, nigdy bym tego nie osiągnął, bo przerabiałbym tę samą lekcję i dochodził do tego samego punktu. Mam poczucie, że im głębiej wchodzimy w kogoś, tym głębiej wchodzimy w siebie, więc to interesujące, że ta konfrontacja działa pozytywnie na jedną i na drugą stronę."