Tak bardzo chciałem być nie sobą,

Tak bardzo chciałem się zmienić,

Podryguję w agonii w rytm wybity piętnem,

Wiję się i wyję, konam moja słodka.

Tak pięknie umrzeć.

Jak dalej iść,

Jak mógłbym się nie zatrzymywać,

Zostawić serce gdzieś za sobą, 

Na rozstaju, przeklnąć, nie obrócić się.

Wygasam,

Żałośnie, w ciszy gniję.

Jestem pusty,

Choć wypełniłem płuca palącym powietrzem,

Choć zdobyłem sie na wszystkie siły

Nie mogę wydać z siebie nawet żałosnego jęku,

Jestem mdły, bezduszny, bez wyrazu.

Ciepło krwi, żądza, tak pierwotna nielogiczna żądza,

Abstrakcyjny sens,

I ta pierwsza słodka kropla na nadgarstku,

Łapczywie złap ją ustami,

Porwij ją, Porwij mnie.

Chłód czuje na rozpalonej dłoni,

Pieść mnie moja stara przyjaciółko,

Nakarm zmysły,

Zabierz mnie znów nad krawędź,

Szepcz mi wiatrem kuszące obietnice,

Naciskaj, zepchnij.

Suń językiem po ręce, aż obejmie Cię druga kropla,

Aż delikatnie wypełni Twoje wargi,

Aż spłoną w jej goryczy.

Niech moje łzy wypełnią spękane wargi

Nie patrz, nie spoglądaj,

Kochaj i spijaj.

Rozkoszuj się wonią bólu, strachu,

Uśmierz cierpienie, skończ męki/

Źyję tą chwilą, 

I przysięgnij, błagam przysięgnij,

Gdy spotkamy się jeszcze, 

Poczujesz jeszcze raz jak wypełniam Twoje żyły, jak pulsuję,

Jak słodko spływam po policzku aż do warg,

Jak zakręce Ci w brzuchu,

Obiecaj że opadniesz,

Obiecaj że rozkochasz się w ekstazie,

Obiecaj że usłyszysz jak konam i jak Cię wypełniam.

Znienawidź mnie, wyrzuć, pozbądź się,

Kochaj, pożądaj.

Jestem marnym pokarmem, ale nie uroń ani kropli