Gdybym spojrzeć mógł jeszcze raz,

Zatrzymać się bym chciał,

Gdyby poczuć było mi dane.

Grzechem spływa deszcz po szybie

Gdy nadaremno wyglądam przez nią

w poszukiwaniu Ciebie.

Pokusą mi woń mokrej trawy,

Pragnieniem zaś odbicie nieba w kałużach,

A oczy Twe wrotami za którymi to wszystko 

Staje się rzeczywiste.

I sensu w tym wszystkim poszukuję,

Wśród wypalonych pól,

Wśród połamanych lasów,

Pogrążony w tym spokojnym nieistnieniu.

Gdybym przez chwilę mógł się zatracić,

Położyć się wśród gruzu

Niczym na marmurowej posadzce na środku wersalu.

Na kolebce królów sam dla siebie królem być,

Panem i władcą tego co się zagubiło,

Pewnie wciąż bym spoglądał

Na grzeszne krople spływające po szybie,

obracające się w czysty niebyt,

By stać się tylko przyziemnym lustrem złudzeń o wieczności.

Tak bardzo chciałbym szepnąć,

Oszukali nas, złamali obietnice,

lecz to my sami zadławiliśmy się

Połykając ostrza własnych słów,

Krok po kroku modląc się o odkupienie,

Nadaremno szukamy wybaczenia.

Spływamy grzechem,

Radujmy się, gdyż spływamy grzechem.

I słodki smak,

I odbicie nieba,

Krople deszczu,

Zbierzcie się królowie ułudy,

Winszujcie nam,

Gdyż grzech zwyciężył.

Nie płacz kochana,

Już niedługo wyjdzie Słońce po nas,

Oczyści nas, wysuszy i obedrze ze wszelkiego grzechu.

Nie opieraj się, bowiem już tu jest.