Poranne słońce wypala

Skórę na mojej twarzy,

Girlandy łez zapełniają

Bruzdy smutku na twarzy.

Echem odbita strata,

Jak wystrzał, hukiem

niesie ze sobą zgrozę.

Przykładam ręce do twarzy,

Wrzask bólu rozdziera

klatkę z powietrza wokół,

Patrzę na dłonie i widzę

Krew z Twojego serca.

Nię mogę domyć rąk,

Ni łzy, ni zwykły potok

Słów, które spijałaś

Z mych ust, jak

Słodkie wino,

Plamiące Twe wargi.

I żyć już nie pragnę,

Gdy przerywanym oddechem,

Strumieniem łez

Szepczesz, że mi ufałaś,

Że mnie kochałaś.

Obsesyjnie krążę nad

Zwłokami tego co jeszcze

Tak niedawno dawało mi

Promienie Twego uśmiechu.

Jam Ci Wiatrem, który

Pragnie tchnąć w to życie,

Jam Ci sępem rozdierającym

Pozostałości Twych uczuć.

Znalazłem Cię,

Przez pustkę niespełnienia,

Pragnę złożyć pocałunek

Na Twych ustach,

Przez łzy,

Objąć Cię welurą ramion,

Trzymać bezsilną w sercu

I wiedzieć, że nie przegraliśmy.

I powtarzam sobie mantrę:

Wyłącz człowieczeństwo,

Zostaw co ludzkie,

Zostaw ból, tęsknotę,

Ale słowa słabymi są,

Krzyk nie przedziera się

Przeze mnie samego,

Stoisz mu na drodze.

Dwa złamane serca,

Dwie miłości,

Dwaj odlegli sobie ludzie,

Jeden ból,

Jeden strach.

I unoszę się

Na skrzydłach bezsilnego gniewu,

Niech krawędź znów

Zdefiniuje moje życie,

Niech skonam, niech się wykończę.

Sprawdźmy ile może znieść człowiek,

Ile człowiek może wycierpieć,

Ile razy mogę umrzeć,

Ile razy mogę się modlić,

Ile razy mogę Ci powiedzieć,

Że wciąż Cię kocham.