I oczy me strach ujrzały,

Rozgoryczonym sztormem oceanu

zmył ostatni błysk,

mój ukochany demon.

Tchnij we mnie oddech.

Życie do którego wracam,

Nie wita mnie więcej jutrzenką,

Słońcem uśmiechu.

Ogród nie pachnie już więcej malinami,

Wiatr nie otula mej twarzy,

Gorycz spływa po ustach,

Na których gościł niegdyś śmiech.

Czy oddałem ostatnią cząstkę mnie?

Rynsztokowy potok słów

Zalewa moje ciało,

tuląc je żalem.

Przedziera się tylko

Obraz przeklętego, szczęśliwego świata,

A ja modlę się by cierpiał razem z nami.

Chwile co niegdyś ulatniały się

Wraz z każdym papierosem dziś

Przeciekają mi wartko przez palce

Odmrażając dłonie.

I strach mnie przyćmił,

Zasłoniłem lustra by

Tylko nie oglądać pozostałości mnie.

Wszystko co z czułością dotykam

Zmienia się w martwy kamień,

Zabijam chcąc oddać cząstkę siebie,

Lecz tam dokąd zmierzam

Krople rosy nie karmią zmysłów,

Słońce nie otula mnie z czułością,

W wodzie nie odbijają się gwiazdy,

Tam gdzie zmierzam jest wieczna pustka,

Tam tęsknota mi katem,

Tam łzy nie spotykają uśmiechu

Na ustach które nadal należą do Ciebie.

I sam sobie wrogi cyrograf podpisałem

Wydzierając Ci serce z piersi

I wrogiem sobie sam będę,

Z każdym oddechem próbując zapłacić

Za każdy uśmiech,

Za każdy sekret,

Za każdą noc.