Jeden sms wystarczył.

Jestem wypłukana wszystkimi możliwymi uczuciami.

Przeleciały przeze mnie szybko, a zarazem tak wolno, żebym z każdym mogła się oswoić, pomyśleć, że to tak już na stałę, by potem mogło zmienić się na całkiem inne i spowodować miłe bądź wręcz odwrotne rozczarowanie.

Za szybko, a jednak za wolno wszystko się dzieje. Taka jakby wypełniona pustka.

Jest tak jak powinno być, ale jednak jeszcze to nie do końca to...

Jak znudzona piosenka, której już nie chcemy słyszeć, a mimo to ciągle gra.

Wspomnienie, którego nie chcemy pamiętać, a mimo to siedzi nam w glowie.

Miejsce, do którego nie masz najmniejszej ochoty wracać, a i tak bywasz tam w każdej chwili swojego życia.

Taki dziwny stan, którego nie umiem opisać.

Czegoś brakuje.

Jednego elementu z układanki, która zwie się Moim Życiem.