samotność

Jestem przerażona. Nie chcę żeby samotność tak na mnie działała. Kiedyś to uwielbiałam, przebywać samej, z własnymi myślami. Dobrze to na mnie działało. Teraz samotność odczuwam jak duszenie się, nie umiem ogarnąć nic, nie umiem nawet nic napisać. wkurzają mnie te proste zdania, wkurza mnie ten ucisk w klatce piersiowej ta niemożność złapania oddechu, ten strach. Nie mogę przestać robić bo skończę jak rekin który przestał pływać. Ogarnia mnie przerażenie, czarna pustka otacza się wokół mnie powoli z każdą samotną godziną. Już słyszę w uszach tę okropną ciszę. Ciszę która zwiastuje złe wieści. Jestem słaba, słabsza niż myślałam. A tak bardzo staram się nie byc. Przeraża mnie to jak bardzo się zmieniłam,. Nie sądziłam, że można aż tak. Z jednej strony to dobrze, wydoroślałam. Ale czy przez to poznałam też strach, który dotąd był mi obcy?