Drzewko decyzyjne...

Gdy otwieram powieki budząc się, słyszę przyjemną melodie mojego budzika (Edward Cullen - The Meadow) Po chwili uświadamiam sobie, że to kolejny cholerny dzień, który trzeba będzie przeżyć. Szeptem wypowiadam: "Witaj lepszy, piękniejszy dniu!!!!"

Nie pozwolę mu! Nie pozwolę się nigdy więcej krzywdzić, nie pozwolę!!!!!! Nie odzywamy się do siebie od 3 dni. Nie jest mi z tym za dobrze, lecz wiem ze tak będzie lepiej dla nas obojga. Boli mnie jego zachowanie, ale wiem, że go kocham tak jak on mnie. Przyszedł dziś do mnie (niby sam z siebie) chciał porozmawiać, lecz oznajmiłam, że nie mamy o czym. Powiedział, że on nigdy nie wyciąga reki pierwszy.  Trudno... Wole milczeć niż cierpieć, choć milczenie jest takim samym cierpieniem...

Kładąc się staram się zapomnieć o tym co mnie smuci i myślę o tym co radosne, by choć  zamykając powieki przed snem czuć w sercu radość... Czasem myślę, że miło by było nigdy więcej się już nie obudzić... Ale niestety o godzinie 6:30 znów słyszę mój budzik...