270

doszłam do wniosku, że w jednej chwili moge stracić wszystko. muszę ponosić konsekwencje czyjejś nieodpowiedzialności. nie raz było źle, ale nie aż tak. pamiętam jak płakałam, bo zrobiłam dwa błędy orotgraficzne na klasówce. a dziś? dzis płaczę, bo nie mogę nic zrobić, aby mieć ich przy sobie. oddajcie mi tamte problemy! proszę. zabierzcie teraźniejszość i spałcie ją wymazując mi z pamięci. uśmiech na siłę, udawanie, kłamstwa. to zaczyna być moją codziennością. patrząc w lustro i widząc odbicie nie ma mnie, jest ktoś inny. jest obca osoba, nie znam jej. ktoś mi kiedyś powiedział, że ten, który najbardziej upada zasługuje na największe szczęście. guzik prawda. chciałabym wierzyć, że to kolejny problem, z którego będę się śmiała, ale jakoś mi nie do śmiechu. mam momenty, kiedy wiem, że cały świat nalezy do mnie, lecz mam też momenty kiedy czuję się mniejsza od pyłków kurzu. oj, literki się zamazują.. ale nie poddam się, mimo tego, że nie mam sił iść dalej.