266

patrząc oczyma dziecka widzę, że świat jest piękny. nie obchodzi mnie to, co będzie dalej. moim największym zmartwieniem jest to, że za moment mama będzie mnie wołać do domu, bo na dworze już chłodno. nie wiem, co to "nastoletnia chora miłość". lęk przed kolejnym dniem. staram się tylko o to, aby jak najwięcej nowych dziur wykopać sąsiadowi pod płotem. aby jak najbardziej się ubrudzić błotem. aby zabawa była świetna. nie przejmuję się tym, czy make up mam idealny, czy nie złamał mi się paznokieć. wiem, że moi koledzy nie zwracają na to uwagi. lubią mnie niezależnie od tego, jaka jestem. na naszym terytorium nie ma nikogo gorszego. wszyscy jesteśmy równi. nie ważne czy starszy, czy młodszy. czy blondyn czy brunet. bogaty czy biedny. na podwórku nie ma żadnych zasad. każdy jest sobą. inny a zarazem taki sam. jesteśmy jedną, wielką rodziną. i mamy pewność, że cokolwiek by się działo nikt nie stchórzy. bo dzieci są bardziej odpowiedzialne niżeli dorośli ludzie. mają wiecej odwagi. szanują i doceniają bardziej, niż dorośli. cieszą ich drobnostki. nie potrzebują pieniędzy i brylantów. wystarczy im ciepła herbata i smaczna kanapka na śniadanko, szybki obiad i brak pouczania rodziców podczas zabawy. dlaczego ja właściwie o tym pisze? nie wiem. ale wiem, że chodzi mi o to, żeby doceniać to, co się ma. cieszyć się z malutkich rzeczy. dziś wracam do wspomnień. zamykam oczy i widzę biegających nas po ulicy. pamiętam zabawę w "puszkę". chowanie i bieganie po ogródkach. pamiętam, jak strasi chłopcy nosili mnie na ramionach. jeżeli teraz ja i Ty poszlibyśmy na podwórko i dali by nam puszkę, bawiłbyś się ze mną? nie. dlaczego? bo wyrosłeś z tego? nie. to dlaczego? dlatego, że nie potrafisz docenić tego, co mają dzieci. beztroskie życie. brak problemów. niech dzieci mają to, czego nie mieliśmy my. kochajmy je. bo My tez tacy byliśmy. i niejeden z nas oddałby wszystko, aby znów mieć 5 lat i patrzeć małymi ciekawymi oczkami na gigantyczny świat.


___________________________________


tęsknie za Tobą dziadku.

</3