Ból Egzystencjalny.

Fale nicości zalewają mój brzeg.
Niby nie ma sie nad czym zastanawiać,biec do mety,walczyć.
Chłód pustego łóżka,zakręcony kaloryfer.
Lubić siebie czy akceptować.Ciężkie powieki od płączu.
Zamykam sie w ścianach włąsnego umysłu nazywając sie "czarną owcą"


Krytyczny stan w głowie.Pustka.
Gdzie kończy sie horyzont rozwagi.
Obietnice sumienia trzymają sie kurczowo,ciągnie mnie do rozpaczy.
Czy dzisiejszej nocy obudzi mnie włąsny krzyk.
Ciało zupełnie zimne,z kończyn odeszło już życie,ślepo patrze przed siebie nadająć krztałt kolejnej fikuśniej ranie na mym ciele.
Drętwymi palcami zostawiam smugi życia chwiejnych od płączu kolanach.
Upadam nisko i jeszcze niżej niż kiedy kolwiek.

Nie chce Cię rozczarować.Tak to jest w moim świecie że słowa jak noże tną ten jedwab zwany skórą.
Nadaję charakteru i mocy przeszłości zostawiająć nie zagoiony ślad na mym ciele.
Pustą pamiątke,przy dotyku zapierającą dech w piersi i zlewające łzy.
Ten dobry.
Ten zły.
Momęty różnę...

Płacze po nocach.Cisza nie pozwala mi o tym mówić.To już trzeci dzień.
Boje sie o nas.Nie wiem czy dalej mnie chcesz! Takiego


*zielarka*