Bezsilność.

Chciałabym wykrzyczeć tyle słów, które tłumię każdego dnia w sobie.

Nie potrzebuję waszego współczucia. Dajcie spokój, nie potrzebuję tych teatrzyków, udawanej empatii. 

I tak mnie nienawidzicie. Ja was również.

Ręce powoli się goją.

Wróciłam do tego.

Wróciłam po kilkumiesięcznej przerwie.

Nie żałuję.

A może powinnam?

Znalazłam moje stare pamiętniki.

Wróciło wiele wspomnień.

Również tych związanych z Tobą.

Rozmowy, obietnice, żarty, wyznania.

Na szczęście mogę to chyba powiedzieć.

Doszłam do wniosku, że nie warto się starać.

Przecież jesteś starszy o 7 lat, masz dziewczynę (prawie żonę), jesteście razem szczęśliwi.

Nie będę Ci niszczyć życia. Nie chcę Cię ranić.

Musiałam się z tym przecież pogodzić.

Cieszę się, że Ci o tym powiedziałam, że to sobie wyjaśniliśmy.

Nie zapomnij o mnie, Michał.