***

siedzę sobie, zajadam suszoną żurawinę i martwię się o siebie, bo rozpamiętuję ostatnie dwanaście miesięcy w celu zrobienia skromnego podsumowania. cóż, z pewnych rzeczy się zwyczajnie chyba nie wyrasta.

pierwsze parę miesięcy tego roku puściłam w niepamięć - tak jak chciałeś, tak jak sama zresztą chciałam. ciężko to ogarnąć rozumem, ale udało mi się to tak dobrze, że nie umiem teraz poskładać faktów w jedną zwartą całość. nie pamiętam co się wtedy działo. pamiętam, że było źle, pamiętam parę przykrych słów, ale to wszystko. te zapomniane miesiące udowodniły mi, że wszystko jest możliwe, jeśli tylko bardzo się tego chce. faktów może złożyć nie umiem - ważne, że poskładałam siebie. następne miesiące okazały się być pełne zawirowań. doszłam do kolejnych wniosków, zaczęłam postrzegać pewnych ludzi inaczej. przez pryzmat teraźniejszości przede wszystkim, oddzielając przeszłość grubą linią. w końcu każdy się zmienia. uczyłam się, odpoczywałam, pracowałam... a w pracy poznałam człowieka, bez którego na chwilę obecną nie wyobrażam sobie siebie. wspólne dnie, wspólne noce, rodzinne spotkania, plany na przyszłość, wsparcie, zaufanie, troska i szacunek... na nowo poznaję słowo 'szczęście' i to już prawie od pięciu miesięcy.

i tak właśnie minął ten rok. szalenie szybko, szalenie intensywnie. odkrywczo trochę nawet. ale przede wszystkim - szczęśliwie, w otoczeniu bliskich mi ludzi i w zgodzie z samą sobą. wypiję jutro za to i za każdą osobę, która choć w minimalnym stopniu się do tego przyczyniła. do zobaczenia w nowym roku! oby był jeszcze lepszy... :)