01.03.2025

Wzniecić przyszłość

Z każdym sennym oddechem jestem

coraz bliżej zwycięstwa.

Każdy krok przybliża do czasu,

z którym nie potrafię się pogodzić.

Czy jestem świadectwem,

którego potrzeba, aby wzniecić

przyszłość, przypodobać się kłamstwu?

A może kojarzę się

z przypowieścią, dla jakiej bez trudu

można powierzyć życie?

Może to kwestia zasad, okrutnie

potrzebnych, tak niepoprawnych?

Zatrzymałam się gdzieś

w połowie zdania kość

jest zbyt cienka, by udźwignąć ciszę.

Może to przypadek czyni

ludzi marnotrawnymi? Może śnię

Cię od końca, bowiem czułość

straciła na wartości?

Epoka wspomina utracone kraje.

Ślady na mapie nie odnajdą

linie papilarne.

Wyłudzam od Ciebie garść pocałunków.

Bawię się spojrzeniem,

tak łaskawie jasnozielonym.

Odradzam się w jutrze pośród snów,

dożywotnio bezpańskich.

Może ten cud sprawi, że samotność

natknie się na przypadek?