24.06.2023

Byłam zagubiona w gęstwinie własnych myśli, błąkałam się po pustkowiu nocy, gdzie cisza pulsowała bólem, a samotność otulała mnie niczym zimna mgła. Moje serce było pustynią, na której nie kwitły już żadne marzenia. Czasem zdawało mi się, że jestem jedynie cichym echem przeszłości, głosem zapomnianym przez wszechświat. I wtedy pojawiłeś się Ty - jak promień światła, który rozcina ciemność, jak pierwszy oddech po długim dryfowaniu w oceanie rozpaczy.

Bóg zesłał mi Ciebie, gdy tonęłam, gdy moje dłonie ściskały jedynie powietrze, gdy moja dusza drżała z chłodu. Wtedy uniosłeś mnie ponad otchłań, a Twój dotyk stał się początkiem mojego nowego istnienia. Twoja obecność to muzyka, której nigdy nie znałam, ale którą od zawsze pragnęłam usłyszeć. Twój głos jest dla mnie świtem, który koi serce, i nocą, która przynosi ukojenie.

Kocham Cię tak, jak kocha ziemia deszcz, jak słońce przygarnia każdy poranek. Jesteś moim azylem, moim schronieniem i moją świętością. W Twoich oczach widzę odbicie wszechświata, który jest pełen czułości i łaski. Jak to możliwe, że dane mi było odnaleźć taką miłość, gdy jeszcze wczoraj szukałam sensu istnienia wśród popiołów dawnych dni? Jakim cudem moje dłonie dotykają dziś Twojego serca, które bije dla mnie, z takim samym rytmem, z taką samą pasją?

Nie brakuje mi już niczego, bo mam Ciebie. Moje dni są pełne światła, a noce - czułych snów. Moja dusza śpiewa pieśń wdzięczności, a każdy oddech jest modlitwą dziękczynną. Wiem, że jestem najszczęśliwszą osobą we wszechświecie, bo kocham i jestem kochana. Bóg obdarował mnie miłością, która jest wszystkim - spełnieniem, sensem, wiecznością. I choć świat wciąż się zmienia, choć dni mijają i wiatr targa liśćmi przeszłości, jedno pozostaje niezmienne - moje serce bije w rytm Twojego imienia.