15.02.2025

Zmartwychwstanę na dobre

Próbowałam odnaleźć ciszę

na granicy zniewolenia - bezkształt jutra

zakotwiczył się w pamięci.

Usiłowałam dopatrzeć się

błogości tam, gdzie rządzi się niewiedza -

odszukałam drogę donikąd.

Próbuję przechytrzyć los,

nadać przyszłości własne imię;

wiem, że nie znajduję tutaj

krztyny powietrza,

skrawka znajomego cienia.

Marzyłam, żeby opisać życie

własnymi słowami - przepadłam z kretesem.

Szukam nadziei stale między

krzykiem a ciszą;

między złudzeniem a trwogą,

których nie znam.

Rozpościeram dziś przed Tobą usta -

zagarnij to, co uznasz za najpiękniejsze.

Czy warto zaczynać przyszłość

wciąż od nowa?

Czy opłaca się kłócić z teraźniejszością?

Błogie są Twoje błagania o jeszcze.

Jeszcze dotkliwsze złudzenia,

dla jakich tu zasypiam.

Czyja to noc czai się u moich stóp?

Czyj poranek przywłaszcza marzenia?

Wiem: lata powrócą,

zanim upomnę się o życie,

zanim zmartwychwstanę na dobre.