02.12.2024

Niewłaściwa strona serca

Odnalazłam Cię

po niewłaściwej stronie serca.

Pośród wzruszeń, które nie mają prawa wstępu.

Iskrzą świeżo wskrzeszone gwiazdy -

urodzaj przepełnia ciało,

dość puste, aby pomieścić jeszcze

jedno wspomnienie, myśl.

Boleśnie barwne są łzy -

bielsza pamięć,

z którą nie mam do czynienia.

Z cichym westchnieniem toczy się

ostatnia kropla milczenia.

Odszukuję w sobie dość chwały,

aby wyrzec się wolności,

zaskarbić odrobinę smutku.

Jest coś, co uskrzydla noce.

Jest światło, które ugania się

za własnym cieniem.

Odszukałam drogę wiodącą z powrotem

do raju, wskrzesiłam północ

dość okazałą, by udźwignąć zakończenie.

Czy jesteś dość bezimienny,

żeby zaufać po raz pierwszy?

A może pokuta

czyni Cię cieplejszym od snu?

Rozprasza się zmierzch, przemyka noc,

wraca poranek - a Twoje łzy

pozostają w ciszy.

Echo subtelności niesie się po skórze.

Nauczysz mnie pierwszego kroku

w stronę tęsknoty?

Udowodnisz, że bezmiar może

stać się jednością, wyrzeczeniem, darem?