07.12.2024

Kieszonkowe słońce

Tak ciężko poczuć bliskość snu.

Tak trudno dać się ujarzmić nocy,

co wciąż tęskni za gwiazdami.

Jestem, aby wyśnić melancholię,

przeznaczoną dla Ciebie.

Nie słyszę skowytu marzeń;

pragnienia utknęły w połowie pytania.

Tak podobne są

do siebie nasze słowa,

nieparzyste myśli.

Utknęłam w połowie człowieka -

pośród bezsennych

spojrzeń, słów wydartych z ust.

Tak dosadnie słyszę dźwięki

sprzed granicy zmartwychwstania!

Tak skrupulatnie uzupełniam luki

w czasie, tak dokładnie czyszczę

przestarzałe sumienie.

Dusza? O czym mówisz? Mylą mi się

kroki nietutejszego tańca;

choć płynie muzyka, ja

się nie poddaję.

Dokucza wolność - nadmierny balast

przygniata łzy. Przyzwyczajam się

na nowo do samotności.

Pozostawię Ci na pamiątkę

kieszonkowe słońce - niech służy,

gdy nagle zabraknie Ci cieni.

Rozpadam się na wspomnienia.

Czuję w sobie Twoją pamięć,

nadwerężone serce.

Oddalam się od rzeczywistości.

Porzucam gdzieś z tyłu teraźniejszość.