Byle nie zepsuć na początek.

       Nie jestem dobra w pisaniu przywitań czy innych tego typu rzeczy. No po prostu nie mam do tego talentu. Każdy tekst jest mi trudno zacząć i z tym jest tak samo. Żeby jednak nie zepsuć wszystkiego na początek, najzwyczajniej się przedstawię. Z pewnością ten blog nie odnajdzie swoich obserwatorów, ale nie będę płakać. Niestety moje zdjęcia nie są nadzwyczajne, nie przerabiam ich zbytnio (bo nie umiem), a główną tematyką jest fauna i flora.

       Ogólnie to moje imię brzmi Aleksandra, ale lubię, kiedy ludzie zwracają się do mnie Ols (nikt już tak do mnie, niestety, nie mówi). Nie jestem stara, mam dziewiętnaście lat, a czuję się na dużo, dużo mniej. Fotografią zainteresowałam się już jako dziecko. Małym sony ericssonem robiłam zdjęcia moim zwierzakom. Na szczęście urodziłam się w latach, kiedy telefony z małym ekranem i słabym aparatem odchodziły w kąt, a na ich miejsce wchodziły smartphony. Tak oto moje fotki stały się o wiele lepsze pod względem jakości, a miałam wtedy może z trzynaście lat (dosyć późno dostałam swój pierwszy telefon, jakoś po dziesiątych urodzinach). Później odkupiłam lustrzankę od mojej siostry, tak zaczęła się prawdziwa zabawa; zbieranie na obiektywy (w prawdzie mam dopiero dwa, ale jeden waży dwa kilogramy i kosztował mnie tysiące) i inne gadżety. Pojawiły się marzenia o zostaniu fotoreporterem albo fotografem do gazet, książek. Jednak od zawsze zdawałam sobie sprawę, że zawód fotografa nie jest niczym nadzwyczajnym i ciężko się wybić na rynku, a jednak chciałabym zarabiać na swojej pasji (jednej z wielu, bo piszę też opowiadania, ale nie o tym jest ten blog).

       Na początek chciałabym podzielić się zdjęciem tego małego przyjemniaczka. Zdjęcie pochodzi z Nysy, ze wsi, gdzie koty są na porządku dziennym. Ja zajęłam się nie tylko fotografowaniem tych uroczych stworzeń, ale też oswajaniem ich. Na szczęście nie podchodziły do innych ludzi, dlatego nie musiałam się martwić, że coś im się stanie. Niestety tak szybko, jak się do mnie przyzwyczaiły, tak o mnie zapomniały i znów zdziczały. Takie życie, a ja nie miałam na to wpływu. Myślę, że właśnie tak zakończę mój pierwszy wpis. Życzę przyjemnego wieczoru i jutrzejszego dnia.