Awaria uczucia szczęście.

Jak to jest, że przychodzi taki moment w życiu i stajemy.

Zawieszamy się, tylko jest w tym jeden ogromny problem.

Stajemy nie na godzinę, dzień, czy tydzień.

Ale stajemy na miesiąc, dwa czy nawet trzy.

Widzimy dookoła siebie szcześliwych,zakochanych,łapiących garściami z życia ludzi.

A sami stoimy w miejscu. I mamy wrażenie że to wszystko tak dookoła biega skacze chodzi a my nic.

Pragniemy wszystkiego złapać, nabrać ogromnego tempa i rozwoju.

Dawania szczęścia innym tak bardzo że aż będą nam mówić znów słowa:

- ,, jak Pani to robi, że jest Pani taka szczęśliwa''

A my ze spokojem i uśmiechem na twarzy odpowiemy:

- ,, Po prostu robię wszystko by być szczęśliwa''

Brakuje mi tego. a Wam?

Nie zastanawia Was to?

Ile ludzi tak ma w nazym społeczeństwie??

Czy osoby które są tak bardzo szczęśliwe i to widać,

czy mają moment w który brakuje im tego szczęścia? 

A może ukrywają coś w sobie, to całe cierpienie i wtedy widzimy samobójstwo tak szczęśliwego człowieka przy którym świat zastanawia się i mówi:

-,, Czy on zwariował? Przecież miał wszystko, był tak szczęśliwy''

Czy istnieje wypalenie się szczęścia i energii z człowieka?

A może to tylko tympczasowe i każdy sobie z tym poradzi?

Chyba że to nie dotyczy wszystkich? Jak myślicie powiedzcie! Jak sądzicie?

Czy jest możliwość aby każdy kto jest nieszczęśliwy tu i teraz nabrał tempa życia i złapał szczęście które w nim wygazło?

Czy może ta awaria zostaje i niszczy?

Demoluje od wewnątrz powoli organizm aż on uschnie i nie pozostanie z Niego nawet pył który może rozwiać wiatr?

,, Rzuć szczęściarza do wody,a wypłynie z rybą w zębach.''

- Julian Tuwim