don't think.

plan jest bardzo prosty: 

NIE PYTAĆ, JAK BĘDZIE. 

pytając o to cały czas, nie cieszę się z tego co mam, tylko zadręczam niepewną i niewiadomą przyszłością.

to chyba bez sensu, więc nie pytam. staram się żyć i wykonywać zadania przede mną postawione najlepiej jak się da. i wierzyć, że wszystko samo się ułoży i będzie jak ma być! 

w ogóle jestem raczej zadowolona. 

boję się powiedzieć - szczęśliwa.

bo to jest duże słowo. może nie za duże na stan, w którym się znajduję, ale ciut za duże przez wzgląd na stan, w którym się znalazłam.

masłomasłomasło.

obawiam się do tego, że ostatecznie mój wybór będzie niezaakceptowany.

wiem, że nie ma co dzielić skóry na niedźwiedziu, bo listy dopiero na koniec tygodnia, ale...

do cholery, mam iść na studia wg tego co uważa moja mama?

OBY to się samo rozwikłało, pozostawiając mi w-miarę-jasną drogę wyboru.

ale jakoś nie wydaje mi się, by mogło być tak pięknie.

pewnie dostanę się na wszystko i mój mózg będzie eksplodował w każdej minucie kiedy tylko przypomnę sobie o temacie wyboru studiów.

tyle cyrku na dziś, dziękuję za uwagę : 3