Odrodzenie?

Yo...

Meh, od czego dzisiaj zacząć? Sam nie wiem... Brakuje mi pewnej osoby. A może raczej pewnych... Tęsknię. Potwornie, a ta cisza na duszy rozrywa mnie od środka niczym najdokładniejszy zabójca. Samotność jest strasznym wrogiem i najgorszym potworem. Dziwi mnie tylko fakt, że kiedyś z samotnością opcowałem jak z kochanką. Tak... Była dla mnie błogosławieństwem i najlepszą partnerką. Jednak teraz mam jej serdecznie dosyć. Chciałbym żeby te ostatnie pasmo nieszczęść zostało przerwane. Księżniczka, na szczycie wieży, a przed nią potworny smok? Ciekawa metafora do mojej obecnej sytuacji. Walczyłem o szczęście tej drugiej osoby. Starałem się pocieszać... Pomagać w trudnych chwilach. A ta niestety woli to klasycznie już dla mnie olać. Jestem pechowym dzieckiem, które odrodziło się niestety nie w tym ciele, w którym powinno.

Odrodzić się, niczym feniks z swego własnego popiołu. To jest moje marzenie, a zarazem jedyne obecnie... Nie chcę wiele. Chcę tylko szczęścia. Pragnę go i nieustannie poszukuję, jednak wszelkie poszukiwania spaliły na panewce. Jestem u kresu swoich sił psychicznych i to jest straszne. Nie wiem ile jeszcze porażek będę w stanie znieść, by w końcu coś mi strzeliło do głowy, niczym Curtowi... Ah, ten czarny chumor. Tak czarny, jak murzyn nocą. I jeszcze rasistowskie żarty... Prawie tak zielone, jak skóra arabów. Dobrze, wybaczcie. Czasami tak mam... Jednak nie jestem rasistą i nie obchodzi mnie narodowość innych.

"Lecz jeśli wybrać będę mógł... Chciałbym umrzeć z miłości. Przy Tobie..."

- Niestety niektórzy takiego wyboru nie mają i muszą pogodzić się z obecnymi w danej chwili sprawami. 

Żegnajcie.