Aresik

Ostatnio musiałam wystarczająco dojżeć do pewnych decyzji, przestać przez chwile być egoistka i myśleć tylko o swojej osobie. Jeszcze kilka dni temu miałam psa, był ze mną przez 15 lat, 5 lat temu miał wypadek, zerwane ścięgno w przedniej łapie, połamane żebra, przebite płuco, był bliski śmierci, z małego kundelka zrobił sie wtedy wielki balon, przez powietrze dostarczające się pod skóre. Straszny widok, to możecie sobie tylko wybrazić. Weterynarz nie dawał mu szans, ale chciał tak bardzo żyć i udało mu się to, wyszedł z tego, ale już na trzech łapach chodził, ciężko mu było. Od kilku miesięcy strasznie się dusił, męczył się. Ja tego nie widziałam, albo być może nie chciałam widzieć, rodzice próbowali mnie przekonać, że on się tylko męczy, że uśpienie go to jest najlepsze dla Niego co może być, że przestanie się męczyć. Wtedy nie chciałam tego słuchać, nie godziłam się na to, nie wyobrażałam sobie tego. Jednak z czasem zaczełam dostrzegać, jak jego stan się pogorszył i dotarło do mnie, że tak będzie dla Niego lepiej i nie mogę patrzeć na siebie, że nie powinnam myśleć o sobie, o tym jak bardzo się do Niego przywiązałam, jak bardzo go przez te wszystkie lata pokochałam, wiedziałam że tym mu ulże w tym wszystkim, i byłam święcie przekonana o tym do czasu wizyty u weterynarza, tej Jego ostatniej tam wizyty. Niby zwykłe dwa zastrzyki, narkoza i ten ostateczny, widok gorszy niż po Jego wypadku, ten wzrok który wywoływał łzy, te szczekanie i piszczenie, a pózniej wymioty, przewracanie się, nie spodziewałam się czegoś takiego. Bałam się, ale nie sądziłam, że aż tak będzie ten widok bolał, chociaż gorsze od tego było to jak jechałam z Nim, z Jego ciałem na rękach, takim bezwładnym, martwym. Był tylko niby zwykłym psem, kundlem, ale Go kochałam, bardzo mocno Go kochałam i kocham dalej. Męcze się z myślą, że ten wzrok, wtedy wołał "ja chcę żyć!" . To była moja decyzja, szkoda że tak trudno mi się z nią pogodzić .