ZBYT WIELE...

Właśnie wróciłam z uczelni. Oczywiście nie obyło się bez spięcia z Damianem. Musieliśmy się pokłócić, musiał przyciąć... Mam już tego dość. Nie dość, że mam ponownie trudną sytuację na uczelni, że nie dawno umarł mój Tatuś, to jeszcze Damian odreagowuje na mnie to, że nie ma pracy... Ja na Nim nie odbijam swoich emocji, a On... Eh...

Cholernie mi smutno, przykro, źle...

Boję się biochemii, boję się tego jak będę funkcjonować w kolejnych dniach.

Z dnia na dzień coraz bardziej odczuwam brak Taty...

To zdjęcie doskonale obrazuje jak bardzo od małego brzdąca byłam za Tatą. Mamę również bardzo mocno kocham, ale miłość do Taty była inna. Tego nie da się wyjaśnić słowami.

Jest mi tak bardzo źle. Wciąż wieczorami za Nim płaczę. Staram się przyzwyczaić do myśli, że Go nie ma, ale to jest cholernie trudne.

Po raz pierwszy przyznaję się do tego i uświadamiam sobie, że potrzebuję innych osób obok siebie, którzy porozmawiają, wysłuchają, okażą spokój, wyrozumiałość... Liczyłam najbardziej na Damiana, ale się przeliczyłam...

Tak bardzo chciałabym pójść do Taty, do szpitala, czy pojechać do Niego, do domu.  Pogłaskać po głowie, dać mu dłoń by podrapał mnie zarostem i uśmiechem stwierdził, że musi się ogolić...

Ciągle mam przed oczami scenę jak ostatni raz Go widziałam- jeden dzień przed śmiercią, jak na początku nie poznał Mamy, a później się ucieszył, że przyjechała, jak ściskał mnie za rękę i prosił bym Go za nią potrzymała, jak ciężko oddychał i mówił, że Go wszystko boli, te Jego piękne lazurowe oczy, w tym dniu takie smutne, zmęczone, przepełnione bólem, jak prosił bym Go "pocacała" po główce i karku, głowę którą zawsze dumnie trzymał w górze, wówczas opadającą na tors... Mój silny, nigdy się nie poddający Tatuś był w tym dniu taki bezradny, słaby, zrezygnowany...

Gdybym wtedy wiedziała, że Jego stan jest tak ciężki, nie zostawiłabym Go..., a ja myślałam, że to morfina...

Tatuś- kocham Cię!! Mam nadzieję, że to wiedziałeś i pamiętałeś o tym!!

Uciekam, bo coraz mocniej płaczę...