19 sierpnia 2013.

http://www.youtube.com/watch?v=bjjc59FgUpg

Jedyną rzeczą jakiej teraz potrzebuję jest przebaczenie. 

Najwyższy czas zapomnieć. Wymazać smutek wspomnień i pozwolić odejść złości. Na świecie są większe, lepsze siły, które mogą trzymać osobę szczęśliwą nad powierzchnią odchłani. Jeszcze w to nie wierzę, ale wiem, widzę, że wiele osób tak ma. I ja w pewnien sposób tego pragnę. 

Przeszłość jest za nami. Nie możemy się jej bezustannie obawiać, ponieważ to my sprawiliśmy, że jest tak okrutna. I jedynym odpowiednim banałem jest możliość kontroli przyszłości. Władza nad teraźniejszością z mądrością zaczerpniętą z tego co było.

Dorastając, dojrzewając wewnętrznie zaczynam rozumieć, że pora opuścić smutną internetową ruderę, w której zamieszkuje moja dusza. 

Jest warta więcej niż zdjęcia pięknych ciał i zimnych oczu. 

Czczę każde słowo i myśl jaką przelałam na klawiaturę. Jednak one sprawiały, że lęki się urzeczywistniały i stawały przed  oknem kusząc by z niego skoczyć. Tworzyły barierę uniemożliwiającą zobaczenie czegoś więcej poza szarym, zniszczonym murem własnej osobowości. 

Trwanie w łzawej bańce jest najbezpieczniejszą opcją. Ale nie ma w niej nawet kropli życia, mimo faktu, że ciało wciąż funkcjonuje. 

Szukam domu pełnego spokoju i nadziei. 

Delikatnej dłoni gładzącej policzek i silnego uścisku wokół ramion.

Miłego uśmiechu przepełnionego szczerością i wiarą.

Szukam swojego domu.

Prawda jest taka, że nikt nie pokocha osoby, która najbardziej nienawidzi siebie.

Zmiany nigdy nie nastepują z dnia na dzień. Ale to jedyna droga by stać się kimś więcej niż własnym cieniem.