mój kochany Blondas. :*

Rudy wypiękniał, utył, nauczył się brykać i przypomniał mi, co tak naprawdę jara mnie w jeździectwie - wolność, której nie można powstrzymać, której chcesz coraz więcej, która daje ci uczucie błogostanu, prawie jak dragi tylko bez negatywnych efektów działania.

przelecieliśmy dzisiaj ściernisko wzdłuż, wszerz i na ukos... lubię momenty, w których mój mały Piratek przeobraża się w dzikiego mustanga z zadatkami na pegaza i latamy osiągając prędkość światła. i nawet spotkaliśmy panią sarnę, której Rudy sprzedał miarę po czym bryknął pod niebo.

a Mdz dalej żyje w pełnym porozumieniu z Fordonem, co zaowocowało baaaaaardzo miłym wieczorem.

ale mimo tego, że jest tak dobrze mam straszny rozgardiasz w głowie, a przede wszystkim w sercu. zastanawiam się kiedy w końcu wpadnę całą sobą, a nie tylko ciałem w szarą rzeczywistość, w to co jest tu, a nie gdzieś tam i przestanę myśleć o tym, co się działo i ewentualnie mogłoby dziać się dalej, ale to przecież już przeszłość, a człowiek podobno zaczyna żyć, gdy przestaje ją męczyć.