Przed Wami wcale nie zdesperowana Olka. 
Czwartek dobiega końca, a wraz z nim kończy się magia tego dnia. Za parę godzin wszystko zacznie się na nowo, minie równie szybko jak dzisiaj i zostawi mnie w kompletnej dezorientacji. Zaczynam powoli godzić się z tym, że nie mogę zatrzymać czasu. Stanęłabym gdzieś na szkolnym korytarzu, zatrzymała to wszystko i po prostu się na niego rzuciła. A później, niech się dzieje co chce. Dzisiaj nic mnie już nie zdziwi, nic mnie nie zrani mocniej. Żyję więc z dnia na dzień, a każdy jest bardziej bolesny od poprzedniego. Moja klasa mnie ratuje, nawet o tym nie wiedząc. To, że się zżywamy,pomaga mi chociaż na chwilę zapomnieć, śmiać się na głos i robić te wszystkie głupie rzeczy. Ostatni rok, a my w końcu dostrzegamy siebie wzajemnie. 

Kocham doradzać tym wszystkim ludziom. Kocham mówić im, żeby nie bali się być szczęśliwi, żeby zawsze ryzykowali, bo jest 50 % szans, że się im uda. Żeby spełanili marzenia, bo nie warto marnować cennego czasu, żeby ruszali po swoje szczęście póki mają jeszcze czas. Radzę Wam wszystkim, a sama nie wiem co mam zrobić. Tak strasznie się boję. Znaleźliśmy się w punckie wyjścia, kochanie. Stoję na krawędzi, a ty codziennie rzucasz mnie w tą przepaść, nie zdając sobie sprawy, że to robisz. I nie wiem dzisiaj niczego, oprócz tego, że wiem wszystko czego tak naprawdę nie chcę wiedzieć. Mam nadzieję, że jednak nikt nie czyta tych nocnych użaleń nad moją własną bezbroną osobą. Nawet jeżeli znaleźli się tacy to wybaczcie, ale udam że was nie ma. Łatwiej mi sie wtedy pisze. Ostatnio dzieje się coś dziwnego, nad czym nie mam kontroli. Każda ta plotka jest jak nóż. Próbujecie mi wbić nóż w serce. Nie jest Wam głupio, że próbujecie mnie zabić? Spróbuj to zrobić, a Twoja twarz więcej nie ujrzy światła dziennego. 

Pseudo groźnym akcentem kończę. Nie mam więcej pytań.