Jeszcze tydzień temu byłam najscześliwszą kobietą na Ziemi.

Miałam narzeczonego.

Miałam plany.

Miałam marzenia.

Miałam nadzieje.

I miałam kłamstwo.

Zabiło to wszzytsko.

Teraz nie mam nic...

Nie mam ciepła...bezpieczeństwa...radości...

Nie mam marzeń...bo po co znowu marzyć...

Nie mam planów...każdy dzień wygląda tak samo: siku łóżko komputer książka muzyka mycie i staranie się zasnąć. Na  chociaż godzine.

Przeczytałam stare wpisy.  Nigdy się tak nie czułam. Nigdy.

Bo nigdy w żadnym facecie nie widziałam ojca moich dzieci. Bo ich nie chciałam. A w Nim zobaczyłam.

Mnie uczono wybaczać...

Dawać szansę...

 Tak bardzo chciałbym się przytulić...

Zobaczyć Go nawet złego...ale mówiącego spróbujemy...

Tak bardzo Go Kocham...

Nie proszę o wybaczenie.

Proszę o szansę...

Nie mogę nawet pisać...bo płaczę...

Tęsknie...i proszę nie wiem kogo żeby mi pomógł i...o powrót...