Nawet jesli czasami trochę się skarżę - mówiło serce - tylko dlaczego , że
jestem sercem ludzkim , a one są włanie takie. Obawiają się sięgnąć po
swoje najwyższe marzenia, ponieważ wydaje im się że nie są ich godne,
albo że nigdy im się to nie uda. My, serca, umieramy na samą myśl o
miłościach, które przepadły na zawsze, o chwilach. które mogły być
piękne, a nie były, o skarbach, które mogły być odkryte, ale pozosteję na
zawsze niewidoczną pod piaskiem. Gdy tak się dzieje, zawsze na koniec
cierpimy straszliwe męki.