oczyszczenie

dziś będzie

o oczyszczającej roli łez.

o tym ile mi lżej.

o emocjach.

warto czasem tak zatracić się i wypuścić tego gremlina, który siedzi pod skórą. 

płakać, płakać w głos, krzyczeć w emocjach.

dać się temu ponieść, by uwolnić uczucia, które zalegają gdzieś w sercu.

bo później spojrzenie na to wszystko często się rozjaśnia, czarne chmury znad głowy po upuszczeniu deszczu łez łagodnieją, rozchodzą się, ustępują miejsca promieniom słońca. 

to takie trywialne powiedzieć, że po burzy zawsze wychodzi słońce, ale przecież to prawda. 

trzeba po prostu przeżyć tę wichurę, przetrwać ciężki czas i serio, to światło w końcu do nas dotrze. 

nie bez powodu zgniła zieleń jest jednym z moich ulubionych kolorów.

zielony to kolor nadziei, a zgniły dlatego, że czasem go podlewam dość obficie rzewnymi łzami. 

deseń marmuru kojarzy mi się za to po trochu z nawarstwieniem spraw, siłą, ale też ciemnymi momentami, jest trochę jak ja.

gdybym miała opisać swoją duszę jednym słowem określającym kolor, wygląd, to byłby to marmur.

cenny materiał budowlany, rzeźbiarski oraz architektoniczny; nie wydobywany się przy użyciu materiałów wybuchowych, gdyż prowadzą one do spękania skał i drastycznej redukcji bloczności złoża.

wcześniej się nad tym tak nie zastanawiałam, jest to bieżąca refleksja.

dzisiejszy poranek był oczyszczający, bardzo. 

wyrzuciłam z siebie słowa i emocje, które tak bardzo mnie ostatnio męczyły.

w formie, która daje mi swego rodzaju wolność. 

założenie tego bloga (i równolegle konta na instagramie) odblokowało coś we mnie.

przymierzałam się do tego od dłuższego czasu, bo w pamięci miałam jak pisanie o emocjach i wydarzeniach uwalniało mnie od myślenia o tym.

pisanie daje też wolność, bo nikt nie wejdzie Ci w pół słowa by wtrącić swoje trzy grosze. 

płakałam dziś.

ale wiem, że nie jestem w tym wszystkim sama.

mam dla kogo żyć. 

dla mojego wewnętrznego dziecka.

mam zamiar ukochać się dziś.

dobrze zaczęłam.

ukochaj się.  

~W~