tęsknię za Miłością, taką bezwzględną i niekończącą się, taką graniczącą z szaleństwem. brakuje mi zainteresowania całkowitego, wpatrzenia z fascynacją, idealizacją, totalnego zaślepienia. brakuje mi Miłości powiązanej z oddaniem całkowitym, uzależnienia za uzależnienie. takiej Miłości, której nigdy nie masz dość, bo ciągle chcesz jej więcej, nawet gdy masz jej już wystarczająco dużo. Miłości namiętnej, drapieżnej, nieprzewidywalnej, a zarazem delikatnej, czułej i stałej. brakuje mi poczucia bycia względem mnie szaleńcem, zakochanym niezrównoważonym, skłonnym do skoczenia w ogień w imię szczęścia ukochanej osoby. tęsknię za czuciem całą sobą, za strachem przed utratą wszystkiego co mam w jednej chwili i robieniem wszystkiego, by to nie nastąpiło. brakuje mi życia w życiu. życia z Miłości dla Miłości, gdy jednocześnie z Miłości umieram. brak mi leniwych poranków w objęciach, zapachu róż zmieszanego z mary jane i smakowitym aromatem kawy. brak siedmiogodzinnego rozmawiania przez telefon, usypiania przy słuchawce i budzenia się nad ranem, gdy rozmowa oddechów nadal trwa. wspólnych żartów, rzucania sarkazmem bez obrażania się, delikatnych fochów i miliona oznak zaborczej zazdrości. tęsknię za świadomością, że jestem w stanie zrobić wszystko, za świadomością własnej niepoczytalności. tęsknię za głosem Miłości, tęsknię za dotykiem jej szeptu na mym karku i uczuciem bólu, który powoduje jedynie szczęście. chcę znów być egoistką w objęciach egoisty.