Do niedawna miałam wrażenie, że nie wiem czego chcę, że właściwie dryfuję bez celu, ale to było dla mnie nieistotne, bo najważniejszy był przecież ten wiatr we włosach i zachwyt nad pojedynczymi (nieważkimi) chwilami. Coś, co można nazwać wolnością. Pragnienie bycia blisko i braku uwiązania zarazem. Jedyne możliwe wypośrodkowanie tych dwóch przeciwstawnych sił być może nie jest najlepszym rozwiązaniem, choć to o wiele trudniejsze niż znalezienie kompromisu. Ja naprawdę mogłabym być szczęśliwa, w zasadzie nie ma żadnych ograniczeń, jest tyle dróg, otwiera się przede mną tyle możliwości... Mogłabym - gdybym tylko zmieniła sposób myślenia w tej jednej kwestii. ________________________________________________________________ Kto mi chce wykupić pakiecik?