Nikolaj because fuck you that's why. za dużo tu mojej mordy.

w końcu przychodzi taki moment. nie wiem, czy w życiu każdego człowieka, czy tylko może w przypadku przegranych dusz wiecznie zdesperowanych kochanków, nieistotne. taki moment kiedy nie wiesz, tak zwyczajnie, stoisz w martwym punkcie, zatracasz wszelkie wartości łącznie z wiarą i upragnioną miłością. stoisz i nie możesz chociażby próbować ruszyć do przodu, bo pęty w postaci ludzkich dłoni z całych sił trzymają twoje kończyny, abyś nie mógł próbować. wtedy... nie możesz żyć, ale nie możesz też umrzeć. widzisz, że nie ma ratunku, jest on niemożliwy, gdyż to właśnie ludzie, którzy mogliby ci go zaoferować stali się twoimi prześladowcami. nie ma jakiejkolwiek nadziei, jakiejkolwiek możliwości, nie ma niczego. nie ma boga, nie ma ciepła, nie ma miłości, nie ma kontrastów, ani nawet pustego słowa. jesteś tylko ty i twoja zniewolona dusza, która nieustannie błaga o śmierć. mimo, że dobrze wie, że nigdy jej nie dostanie. ten moment... jest moim prywatnym piekłem.