389'

Krzyknął 'dość', a ona obruszyła się jak kotka. Wściekła się niemiłosiernie. 

Zaczęła tupać ('co ty mówisz?!'), rwać włosy z głowy ('nie chcę niczego kończyć!') , przewracać krzesła ('przecież wiesz, że to uwielbiam!'), wyrywać kartki z książek ('nie będziesz mi mówić co mam robić!'), łamać papierosy ('i nigdy nie odzywaj się do mnie w taki sposób!'), kopać go po kostkach ('nie możesz mi tego zabronić!'), tłuc szklanki ('ja zawsze chciałam być inna!').

Po 10 minutach jej agresji położył się na podłodze i zaczął błagać o litość. Trzymał się kurczowo jej nóg i prosił o wybaczenie. 'Ja nie chciałem... myślałem, że tak będzie... proszę... nie krzycz na mnie... blagam cię... ja już nigdy więcej nie... '

Ona stanęła przed nim wyprostowana i uśmiechnęła się zjadliwie. Wzięła do ręki kawałek ciastka pokrytego różowym lukrem z kawałkami orzechów, i wgryzła się w niego z rozkoszą - tuż nad jego głową. Po chwili degustacji zarządziła, aby skończył szlochać i wstał. Posłusznie wykonał polecenie i podał jej kolejny kawałek ciasta. 'Teraz ci wybaczyłam. Ale pamiętaj, nigdy więcej nie mów mi, że mam przestać jeść moje ulubione ciastka. Do kształtu doskonałego jeszcze mi daleko, mój drogi'.

Po czym usiadła na jedynym z nietkniętych krzeseł, które natychmiast przełamało się na pół pod jej wielkim ciężarem. On wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, jednak gdy tylko zobaczył jej wzrok na swojej twarzy - od razu spoważniał i odchrząkując cicho, pomógł jej wstać.

I tutaj znajdziesz moment smutku i żalu. Co z tego, że wszędzie kolorowo, słodko, miło i ciepło? Bujda. Wszystko to złudne, Improwizacja, kłamstwo i krzywe grymasy twarzy. Widzisz? Nie, właśnie nie widzisz. Twoja wada - niedostrzeganie prawdziwego świata. 

Tak bardzo chciałabym ci pomóc, ale ja to... tylko ja. Nie oczekuj ode mnie, że będę przenosić góry. Powołaj na to stanowisko inną osobę. Ja się zwalniam.