Powolne przemijanie.

Wszystko mija. Przyjaciele, dobra sytuacja materialna, szczęście, obecność drugiej osoby, podejście do pewnych spraw, dobry humor. Nic nie jest na stała, na zawsze, nie ma rzeczy nieulotnych. Mając za sobą cały rok wolnego od jakiejkolwiek szkoły mogę śmiało powiedzieć, że z perspektywy czasu wszystko co miałam w przeszłości uleciało. Tak szybko jak mrugnięcie oka. Czy tęsknie? Trochę. Kiedy zapominam o tym wszystkim negatywnym, kiedy myślę tylko o kolorowej stronie tych spraw. Wtedy tęsknie, żałuję, że wciąż to nie trwa. Ale jak wszystko, kolorowe chwile za moment stają się okropne, przypominam sobie dlaczego wszystko uleciało, skończyło się. Mam 20 lat. Przez poprzednie 18.5 roku na życie miałam jeden plan. Medycyna. Nigdy nie myślałam o racjonalnym planie B bo po co? Będąc w drugiej liceum miałam jeszcze przecież TYLE CZASU na naukę. A później w 3 klasie mogłam jeszcze chwilkę pożyć w wymiarze "zdążę się zdecydować". Później gap year, miałam podjąć ostateczną decyzje w grudniu. A jak wyszło? Zupełnie inaczej. Decyzje o planie B podjęłam w marcu, może nawet kwietniu. Na początku kosmetologia, następnie psychologia a teraz zarządzanie. Czy dobrze robię? Nie wiem, nie miałam czasu tego przemyśleć. Czas ucieka, jakiś czas temu miałam jeszcze mnóstwo dni na rekrutację. A teraz lada moment ją zamykają. Miesiąc temu mogłam dumać nad tym co chciałabym wybrać, zapisywać za i przeciw a teraz muszę się spieszyć z opłatą rekrutacyjną. Koniec końców przez palce ucieka mi czas a ja siedzę, popijam kawkę i zastanawiam się za ile lat tu wrócę i w jakiej sytuacji.