Dobry tytuł.

A więc mamy już prawie wrzesień 2016. Nic tu nie publikowałam, nie z powodu braku czasu. Brak czasu to choroba, na którą w wakacje nie cierpię. Wręcz przeciwnie. Chociaż nie powiem, cenie sobie swój czas. Bo tak naprawdę powinnam go wykorzystywać inaczej. Każdego września dziennie po szkole zostaje mi wolny czas. Każdego roku szkolnego przynajmniej przez 3/4 półrocza ograniczam laptopa jak mogę więc nudzę się. Nie czytam bo nie jestem w stanie potem tego dokończyć. Nie ćwiczę bo nie mam motywacji. Nie chodzę na zajęcia dodatkowe bo być może w ciągu całych zajęć zdarzy mi się 2/3 razy mieć kryzys czasowy. Czas to pieniądz. I czasami zastanawiam się czy gdyby faktycznie zamieniać swoje wolne minuty na pieniądze to czy też bym je tak marnowała. 

Mam 17 lat, za parę miesięcy 18. Znowu zapomnę pozmieniać dane w paru miejscach. Znowu dopiero po pół roku bez zawahania na pytanie "ile masz lat?" podam prawidłową odpowiedź. Chodzę do lepszego liceum w swoim mieście i zdawałoby się, że moimi jedynymi problemami jest nauka i lenistwo. Do jakiegoś czasu tak było. Dopóki nie pojawił się w moim życiu ktoś kto je zmienił, negatywnie rzecz jasna. A teraz właściwie wraca do normy. Do normy jakiej zawsze chciałam. Ludzie mówią, że nie wiemy kiedy jesteśmy szczęśliwi, wiemy to dopiero "po fakcie". Nieprawda. Ja jestem szczęśliwa. Jedyne czego mi potrzeba to zdrowa mama. Ale ona zdrowieje więc to też idzie ku lepszemu. 

Nie publikuje tutaj często. Powód jest prosty. Dzięki temu doceniam przeszłość bardziej. Patrząc na ostatni wpis uświadamiam sobie jak czas szybko leci. Jak nie da się go zatrzymać, ile się zmienia. Gdybym pisała jakieś bzdury co tydzień to nie widziałabym żadnych zmian, może jakieś minimalne. A tak widzę je, są wielkie jak dynia prosto ze szklarni. 

Idąc do liceum byłam sobą w połowie, może nawet nie. Bałam się, bałam się poznać nowych ludzi. Ja, otwarta, wygadana. A potem ciężar tych wszystkich ludzi spadł na mnie, przytłoczył mnie. Zgubiłam się, umilkłam. Wydaje nam się, że zmiany nie są duże, że damy sobie z nimi radę. Ja nie dałam. Zniknęłam i właściwie nie wiem jak to się stało bo ja nie powinnam zniknąć. Ale to wszystko działo się tak szybko, że gdzieś zgubiłam siebie. Pomiędzy czerwcem a wrześniem były 2 miesiące, 2 miesiące przepaści. Dla mnie była to ogromna przepaść. 

Na koniec cytaty z Chirurgów, którym nie mogłam się oprzeć. 

Oddychaj, doktor Yang. Nie bądź wredna. Ukrywasz się. Kobiety twojego pokolenia są niewychowane. To zbrodnia przeciwko naturze. Przeciętni chirurdzy będą na ciebie patrzeć i czuć, że więdną w twoim cieniu. Nie umniejszaj swoich możliwości, aby poczuli się lepiej. Nie szukaj tu przyjaciół, nie znajdziesz ich. Nikt z tych ludzi nie jest w stanie cię zrozumieć. Nigdy nie zrozumieją. Jeśli będziesz miała szczęście, pewnego dnia  gdy będziesz stara i pomarszczona jak ja  znajdziesz młodego lekarza, którego nie będzie obchodziło nic poza jego pracą, i wyszkolisz go tak samo jak ja ciebie. A na razie& poczytaj dobrą książkę. Masz w sobie coś naprawdę wielkiego, doktor Yang. Nie zawiedź.

 

To paskudna sprawa być dorosłym. A karuzela nigdy nie przestaje się kręcić. Nie możesz wysiąść&