Plum!

Wpadł grosik do jeziora.

Nie na szczęście

a ku Twej pamięci.

Dla obrazu z bujną zielenią,

dla szumu drzew nad ranem,

dla ciszy uśpionych fal.

Ach!

Zaglądam w pamiętnik z wspominaniami

i wpadam w zdumienie,

że śniłam na jawie.

O radości za dnia.

O spokoju każdej nocy.

O modlitwach do Boga.

Trach!

Pękło lustro z wizerunkiem z przed lat.

I tylko w kawałkach widzę swe istnienie.

I tylko ja składam je w całość,

by pokazać Ci jak było...

Ech!

I widzę Twe zdziwienie

i słyszę Twe pytania

i dziękuję za siłę Twego oddania.

Ciii...

Już nadeszła chwila pożegnania...

Autorstwa A. Kowalik - przypadkiem znalazłem w sieci. ;)




Nie jesteśmy drzewami, nie musimy rosnąć tam gdzie ktoś nas posiał, to od nas zależy gdzie zapuścimy korzenie i jakie owoce będziemy dawać.


Pozdro600. ;) 

http://www.youtube.com/watch?v=cgqOSCgc8xc