Ściółkowa ścieżyna

Człowiecze ( to Rafik z prosta [  z mosta  ] Ci rzecze ) mój miły, ileż razy widziałeś zachód słońca? Ile liczysz wiosen sobie? Choćby było ich nawet cztery, żeś widział na pewno wiele razy tę piękną kulę za horyzontem się chowającą. W zachywcie swym wielkim łapczywie wzdychałeś, nawet swym zdjęciowym aparatem fotografie cykałeś. Niby rzecz prosta, taka wiesz dość radosna. Aczkolwiek rzec Ci w gębę prosto muszę, że wstawać to się nie chciało by zachwycić z rana swą kruchą duszę. Konkluzję w swej próżności chciałbym wykreować, jednakże głupstem okaże się ma próba. Nie zrozumiesz przecież, cóż oznacza ząb zdrowy w tynku świeżym. Nie martw się mój złoty. Mój rozumek też nie pojął tego. Dlatego zostałem twym kolegą.

-Czemu uciekasz?

-Uciekam?

-No tak, twoje oczy są tak.. szklane i nieobecne.

-Nie wiem... Czuję, że coś mi umyka.

-Ej.. ale wszystko w porządku?

-Niby tak, jednak oddech staje się ciężki, a ciężar mojego serca jest już przytłaczający.

-Co się dzieje???

-Chyba...

-Chyba co?

-Przepraszam.. powiedz mi, czy ty sie dobrze ze mną czujesz? Nie jest Ci źle?

-Z Tobą zawsze będę się dobrze czuła, chcę być przy Tobie.

-Ja czasami zastanawiam się nad sensem tego wszystkiego, myślę że robię Ci krzywdę.

-Przestań już...

I ruszyli w mgłę, nie mówiąc już nic.

Czasami nie wychodzi. Element bezsensu, każde prawdopodobieństwo może okazać się prawdziwe.

Brak pożywnej treści.

Swobodnie zaimprowizowałem, szaleństwem zlepiłem kilka słów.