Dno

Jak opisałbym swoją całkowitą porażkę? Wylanie za studiów? Utrata ważnej osoby? Zero planów na jakąkolwiek przyszłość? Brak kogokolwiek kto by dostrzegł mój powolny proces staczania się? Skoro każde z nich można uznać za dotarcie do dna, to właśnie leżę gdzieś na dnie rowu mariańskiego. Przykryty bezradnością macham bezwładnie kończynami w poszukiwaniu rybki, którą mogę złapać i popłynąć wraz z nią na powierzchnię.

Wizja własnej porażki przypomina mi projektowanie nieudanego kompleksu budowli, z których każda jest innym negatywnym aspektem mojego życia, a zakończenie pracy wcale nie oznacza szczęśliwego finału. Dlaczego tak to widzę? Za każdy błąd jestem winny sam sobie. Każdy postawiony filar to kolejna głupota którą zrobiłem, wszystkie stropy które stawiam to odrzucone, czy zranione przeze mnie osoby. Powoli z biegiem czasu dostrzegam szkody które wyrządziłem sobie i innym osobą, szkody których nie naprawię i nie wynagrodzę nigdy. Spełnienie dała by mi tylko kolejna czysta karta którą mógłbym wypełnić nowymi czynami zważając na popełnione wcześniej błędy.

Postawiłem sobie za cel nigdy się nie poddawać, pokonywać przeszkody zawsze nie zależnie od tego ile ich jest na drodze, jednak nieskuteczna walka w trakcie bitwy nie kieruje mnie ku wygranej pomimo wszelkich starań. Nie ma rzeczy nie możliwych (oczywiście w granicach rozsądku). Dlatego walczę pomimo widocznej porażki. Nie pokładam swojego życia w nadziei, zawsze tak sobie mówiłem gdy tylko zaczynałem wierzyć, że wszystko do mnie przyjdzie samo. Sam już kiedyś komuś radziłem, żeby nie postał na ślepej wizji spełnienia marzeń bez ruszenia dupą i wyczekiwaniu na happy end.

Marzenia trzeba gonić, na szczęście nie są jak koty.

Swoją drogą... Nieustannie mam wrażenie, że widzę różne znaki które mają mnie zachęcić do działania, Tylko skąd mam wiedzieć czy dobrze je interpretuje kiedy cały czas przekonuję się o ich odwrotnym znaczeniu o.O?

Rysunek jest wizją przyszłego tatuażu.