sad

Ktoś się na mnie zawiódł, a ja przez swój brak zaufania nie umiem nic z tym zrobić. Po prostu nie potrafię... Jak zrani Cię ktoś raz nabierasz dystansu do wszystkiego i trudniej Ci zaufać... Boje się, że przez to stracę ludzi, którzy tego właśnie zaufania są warci... Już ich zawodzę a co dopiero będzie za jakiś czas...  

Ten blog to taka druga ja... Taka najprawdziwsza. Nie musze ukrywać nic, być sobą... Nikt mnie nie oceni za życie, za chorobę... Za nic... Tu nie muszę udawać...  A ja tak bardzo nie chce ranić mimo, że to robię...

Znalazłam świetny cytat... opis... Takiej tak jakby mnie... Odrobinę przerobiony ale jednak w cudzysłowie... 

" Podobno ma silny charakter , lecz tylko podobno. Ostatnio łatwo jej się poddać... Podobno jest cholernie wrażliwa, łatwo ją zranić i zniechęcić... Jak wiele się zgadza... Podobnoś zamienia się w realia. Łatwo ją dostrzec w tłumie, a jednak czasem łatwo i minąć w ogóle nie zauważając. Niby ma swoje zdanie, zasady i zazwyczaj łatwo się ich trzyma... Zazwyczaj... Zwykle szybko poznaje się na ludziach, mimo to nie skreśla nikogo od razu... Chyba, że ktoś jej zajdzie mocno za skórę... Popełnia wiele błędów... często rani i potrafi sprawić przykrość... Ufa nielicznym... Ostatnio prawie nikomu... Zamyka się w pudełku ciszy, marzeń, spokoju..., gdy jest jej źle... Każda łza, która spłyneła po jej policzku czegoś ją nauczyła... Każda życiowa porażka osłabiła... Zabrała wiarę... Potrafi być wredna i złośliwa... Stara się... lecz zawodzi. " 

Domek z kart runął. Ponownie.