Kolejna dawka.

Miłość, zaufanie, nadzieja, wiara, sentymenty i to cholerne czekanie. Cholerne milczenie i czekanie na jaki kolwiek znak. Pokój, koc, kakao i laptop. No i oczywiście w tym wszystkim ja. Zapewne każdy przeżywa wszystko na swój inny sposób. A może i robi podobnie. Tylko jak uporać się z cholerną pustką ? Z cholernym bólem i tęsknotą za kimś kto miał być a go nie ma. Miał a może po prostu wieżyliśmy naiwnie, że będzie już na zawsze. Nasza wyobraźnia nie zna granic. Chore urojenia i pragnienia szczęścia. Swiadomość, że kochasz a nie jesteś kochanym. Cholerna beznadzieja. Nic więcej. Bagno. Odczytana wiadomość sprawia, że czuje napięcie. Oczekiwanie na odpowiedź zdaje się trwać godziny. A na co tak właściwie czekam ? Nawet na głupie " hej dobrze ". Wystarczyło by 5 minut rozmowy, której tak bardzo potrzebuję, żeby poczuć się przez chwilę szczęśliwą. A nawet to nie jest mi na daną chwilę dane. Minął rok. Nawet więcej a mi nie przeszło. Musiałam go spotkać, żeby to sobie uświadomić. Jednak czy on czuje to samo ? Tego nie wiem. Tęsknota i wszystko co z nią związane, negatywne uczucia nie odchodzą. Każdego dnia jakiś element odpada. A jak się go sklei widać, że już nie jest taki jak kiedyś. Znów ten sam pier.....y schemat. I kolejne łzy. Moje serce toczy dziwną walkę i może czasem daje fałszywe znaki, nie wiem nie umiem tego rozpoznać. Przeszłość niszczy bieg teraźniejszości, czujesz stan beznadziejności i prawie wszystko traci znaczenie. Zastanawiam się tylko co tak szybko mogło się spiepszyć. Odpowiedzi na to pytanie nie uzyskałam. Ale zapewne nie tylko ja się zastanawiam co tak szybko mogło się spiepszyc, gdzie zgubiło się uczucie. Ogarnia tylko bezsilność i nie umiemy naprawić relacji, choć tak bardzo chcemy, choć tak bardzo cierpimy. Wyznawanie uczyć nie pomaga a czasami trzeba i nawet milczeć. Czasami uczucia to za mało i potrzeba czegoś więcej. Jedna wielka kropka. Zamiast iść do przodu to wracamy do punktu wyjścia. Oddalamy się od niektórych ludzi. Czujemy, że to koniec choć lubimy stawiać przecinek... I wciąż czekam... Zapewne nie tylko ja. Doskonale wiem, że nie będzie tak jak dawniej. Jednocześnie mam głupią nadzieję. Jedna wielka ironia. Zaślepienie. Największe wady to zalety. Może to własnie sprawiło, że pokochałam ? Mówią , że istnieje na świecie tylko jeden człowiek, którego kocha się tak na prawdę. Sentyment - coś co za żadne skarby nie pozwoli zapomnieć o panu S. Za żadne skarby nie pozwoli wymazać go z pamięci.

Człowiek może i uczy się na błędach ale jeśli kocha, to popełnia jeden i ten sam; ufa, choć już tyle razy się zawiódł... Wiadomo chyba kogo mam na myśli ?