Wątpliwości. 2

               ( chyba ciąg dalszy ) 

Ciag dalszy nie pewności. Tego całego chaosu w głowie. Głębokiej dziury, która z czasem jeszcze bardziej się pogłębia. I nie wiadomo co z nią robić. Wciąż ogarniają mnie czasowe wątpliwości, mętlik i chaos, którego może jeszcze nie do końca rozumiem i nie wiem jak nawet jak zrozumieć. Muszę się tego po prostu nauczyć. Tylko pytanie jak?. Skoro nawet nie potrafię pomóc tym, którzy tego potrebują najbardziej. A tak bardzo chce. Tylko, że im więcej chce. Tym bardziej mi nie wychodzi. 

Mój humor dziś jest beznadziejny. Jedyne słowo które w skrócie opisuje to wszystko.  Mała dziewczynka wciąż uwięziona w dorosłym życiu.  Jak banalnie to brzmi. Brzmi banalnie jednak już takie nie jest. Nadal pogubiona i wciąż nie potrafiąca sie zawsze odnaleźć. Niby nigdzie nie błądze. Niby wiem co i jak a jednak tak jak by czegoś brakowało.

Może brakuje tylko jednego elementu układanki ? Tak jak czasem brakuje jednego puzzla. Tylko życia i miłości niestety nie można porówać do puzzli. I wielku innych czynników, żeby nie nazywać ich rzeczami, również nie da się poruwnać. 

A jedak przy każdej niepewności tkwi taka  mała odrobina nadziei, z której nie potrafimy zrezygnować, bo może własnie ta nadzieja daje nam wiare na wszystko inne ? Nadal szukam samej siebie. Uciekanie od rzeczywistości nie daje mi nic. Nie da się od niej uciec bo ona wciąż jest częścią nas. 

Dlaczego boje się, że nie będę wystarczająco dobra i doskonała ? Może dlatego, że chce być w pewnym sensie idelana. Choć nie zawsze mi to wychodzi.

" Najgorszy jest moment, w którym uświadamiasz sobie, że czasy w których byłaś małą dziewczynką nie wrócą, że wtedy tak naprawdę było najlepiej, kiedy niczym nie musiałaś się przejmować, kiedy miłość nie istniała i wszelkie problemy nie były ci znane. Miałaś tylko swój własny świat, w którym mogłaś żyć tak beztrosko. Każda mała dziewczynka, marzyła o byciu dorosłą. Gdy już dorosła, było na odwrót. Teraz tęskni za tyi chwilami, których juz nawet do końca nie pamięta, ale bardzo by chciała do nich wrócić. Niestety wszystko przepadło, a czasu nie da sie cofnąć, chociaż czasem tak cholernie by sie chciało. Takie jest życie i nic nie da się z tym zrobić."

 I znów wraca niska samoocena...

A może powinnam przestać pisać ?