Z urbexem jest tak, że im bardziej fantastycznie, tym smutniej w gruncie rzeczy.

A jednak coś ciągnie do odkrywania nowych-starych, pięknych miejsc :)

To fajne uczucie, kiedy codzienność jest taka satysfakcjonująca.

Mimo pobudek o nieludzkiej niegdyś dla mnie porze, teraz potrafię się pozbierać i jeszcze zacząć dzień uśmiechem.

Nawet znikoma ilość wolnego czasu, szczególnie w tygodniu, jest całkiem do zniesienia, kiedy praca sprawia przyjemność.

A dodatkowo umiem znaleźć radość w banalnych rzeczach, jak wygospodarowanie wieczorami godziny na książkę czy film.

Czasem nadal nachodzi mnie obawa, że jest za dobrze, więc niedługo coś się sypnie, ale na szczęście rzadko.

I już ponad miesiąc minął od ślubu, rany, gdzie ten czas się podział...?

Za tydzień jadę do Wrocławia z moimi dzieciakami z drużyny, jest mi przyjemnie z tą myślą.

Nieco inaczej podchodzę teraz do jej prowadzenia i póki co czuję, że wychodzi mi to na dobre.

Może nie jest to ani zbyt dobre ani perspektywiczne, ale czasem można inaczej :)