Nie chcę niedomówień . Byłabym idiotką, gdybym nie przyznała się do tego , schrzaniłam to, dokładnie . Na początku . Kiedy nie rozliczyłam się z tym, co mnie bolało. Czepiałam się przeszłości, patrzyłam wstecz. Chciałam zapomnieć, ale nie przestawałam wspominać. Chciałam żyć przeszłością. Utknełam pośrodku. Nie wybaczając. Nie wybaczając sobie. Nie ruszając dalej. W czym tkwi sekret przyszłości ? Może w tym, żeby nie stać w miejscu ? Żeby iść dalej. Patrzeć bliżej. Jeszcze bliżej. Tak, żeby z rozmytego obrazu, wyłonił się ten wyraźny. Jasny. Oczywiście. Są rzeczy, które się wydarzyły wcześniej. Znacznie wcześniej. Nie oczekuję cudów... tylko tego co się wydarzy, lub nie. Teraz chciałabym tylko, żeby wszystko było jasne. Tylko, że teraz to nie zależy ode mnie. Tylko od życia.