Czasami przez bardzo długi czas dążymy do celów, które wydają się odpowiednie. Mając nadzieję, że to jedyny sposób na szczęście, zapominamy po drodze pielęgnować resztę swojego życia i kiedy w końcu zdaje się, że wspieliśmy się na szczyt, okazuje się, że widok w żaden sposób nie zachwyca. Przeciwnie. Napawa strachem, przeraża, być może nudzi. O wiele łatwiej zawróćić niż przeskakiwać na sąsiadujący szczyt. Spadasz w dół z prędkością wprost proporcjonalną do poczucia bezproduktywności i wciąż rozsnącej świadomości porażki. uginasz się pod ciężarem oczekiwań ludzi, którzy rzekomo nie stawiają wymagań, aż w końuc upadasz i stajesz się prawdziwy. nie gonisz, nie udajesz, nie marzysz, nie czujesz. I oto ci, którzy przez całe życie wmawiali ci, że nie sukces jest najważniejszy, że bez względu na to ile medali i pucharów zdobędziesz, jesteś tym samym człowiekiem, którego kocha się za to tylko, że jest, ci sami, którzy rok temu zakceptowali bez słowa twoją porażkę, dziś najchętniej wsadziliby cię do czubków. Dlaczego przez 15 lat dotychczasowej edukacji, powtarzali w kółko, że TO NIE JEST WCALE TAKIE WAŻNE, zapierali się kiedy ty dokładnie wiedziałeś, że zawiodłeś do granic możliwości. I kiedy po tych 15 latach stresu, płaczu, nieprzespanych licealnych nocy i zjadanych przed historią paznokci, w końcu akceptujesz fakt, że najwidoczniej nie jesteś stworzony do rzeczy wielkich, świat odwraca się, za nic mając powtarzane przez te lata słowa wsparcia. Tak łatwo kochać ludzi sukcesu!