.2

to wszystko jest jakieś dziwnie. nie rozumiem swoich uczuć, już sama nie wiem co czuję.  Czasem mam wrażenie, że nic nie czuję, że nie potrzebuję nikogo do szczęścia, mogę być równie szczęśliwa sama, ale nie umiem. bo kocham go, te jego oczy. pokochałam go za nic, za to że po prostu był. i w tym momencie spieprzyłam wszystko. zawsze mi pomógł, i mnie wspierał. pisał co wieczór, jako jedyny się tak o troszczył oraz bał  o mnie. ale w jednej chwili to wszystko znikło. nie było go. nie było niczego. zostałam całkiem sama.  i tak do dziś. strasznie mi go brakuje wiem, że nie naprawie swych błędów, nie sprawie znów byś mnie kochał. powoli tracę nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz to jaka wtedy byłam głupia..

uczę się. ;)