pewnie, raczej, czy moze? nąć

...

Siedzę, marzne choć w domu tak ciepło, a może to tylko dreszcze i żal w sercu? A może nie w sercu tylko w sentymencie, czy raczej decyzja podjęta 2,4 lata temu była nie rozsądna? Może powinnam już dawno temu mieć miejsce gdzie wszyscy razem się spotykają ale tym razem nie są tacy uśmiechnięci chociaż chciałabym żeby byli... Może to było błędem wychodzenie po za dom i znajomości do ograniczonego wieku i liczby. Pewnie wiedziałam już że osoba dorosła to osoba zepsuta, że wszystko to co teraz będę miała to będą pieniądze...

Nie.

Nie chcę nawet tych angielskich folblutów, funtów, akcentów, tego ich nieba, życia w monotonii, ich sztucznych uśmiechów, ich czystego powietrza, ja chcę miejsca którego już nie ma i to jest mój problem. Chciałbym spotkać się z ludźmi którzy cierpią tak jak ja albo już się psują, a może mają jeszczę tą siłę,wiarę,nadzieje czy jak kolwiek to nazwe by iść i spełnać swoje marzenia, ale i dawać innym to co masz Ty, ten uśmiech i wiedzę której nikt nie potrafi odebrać i te wszystkie wspomnienia, nawet jeśli były złe z przykrych uczuć potrafimy wyciągnąć dobre wnioski i dać chociaż innym podobnym do nas to czego sami nie posiadamy... Nie posiadałam więc zatem normalnej rodziny bo szukałam ją w innych a kiedy tego szukałam znalazłam nie ludzi, nie coś co ma dusze tylko coś co ukaja i daje zapomnieć. Przestały boleć wspomnienia, uśmiechy, nadzieja, marzenia, wszystko co sprawiało wcześniej uśmiech, stawało się bólem ustało w niepamięć. Znikło wszystko to co pamiętałam, za co bym w ogień poszła a nawet do piekła po prawdę. Zniknęła nadzieja a zaraz po tym i prawda jak mój mózg został wyżarty sztucznym uśmiechem, jak i nasza osoba w naszej głowie która istniała napradę istnieje wciąż w tej głowie lecz tylko w wspomnieniu... 

Dawałam, tylko nie dostawałam nic w zamian a nawet jeśli ,to się bałam tego samego bólu i łez. Wiesz, czasami płaczę, nie wiem skąd człowiek ma tyle łez, ale nie szlocham. Nie przez wspomnienia, lecz przez ich brak... Wybaczenie którego starałam się nauczać poszło gdzieś ode mnie, przecież tyle razy potrafiam wybaczać, choć inni nazywają to naiwnością ja sama tego wybaczenia nie dostałam, choć nie przepadam za religijnym fanatyzmem i kościelnymi herazjami miałam to w sobie i nie nauczył tego ani żaden kościół, ani żaden człowiek! Naczyły mnie tego zwierzęta, nauczyła mnie tego przyjaźń, nauczyła mnie tego matka kiedy wybaczała okropne rzeczy mojemu ojcu, kiedy mój pies zrobił tyle razy coś złego i prawie przez kota wpędził mnie do grobu, czy nawet konie które po prostu takie są bo ktoś pokazał im złą drogę, więc jeśli zwierzętom można pokazać dobrą drogę i nauczyć się wybaczać, czemu inni tego nie potrafią pojąć? Dlaczego tak ciężko jest postawić sobie lustro i spojrzeć na brudnego człowieka z wolą dobra gdzieś wewnątrz i choć troche zrozumieć jego stan? Dlaczego ja potrafiłam postawić lustro, dlaczego potrafiłam jako zwykły człowiek nauczyć a sama tego nie dostałam od zwykłych ludzi z problemami? Dlaczego potrafie spojrzeć na człowieka i wiem czym od nim trąca? Kurwa, przepraszam... Ale czegoś tu nie rozumiem bo starsi uważają że są mądrzejsi, wypraszam sobie to nie jest prawdą! To najczęściej zepsuci ludzie! Myślą sobie że to jest tak prosto i łatwo pójść do szkoły? A czy my myślimy że tak fajnie i lekko zarabia się pieniądze bo naoglądaliśmy się kolorowych gazet i telewizji ? A ilu wie co to jest praca kiedy nakurwiasz 12 godzin to samo i liczysz czas od przerwy do przerwy, wiesz? A wiesz jak to jest być kimś poniżanym i wytykanym chociaż nic nie zrobiłeś? Wiesz jak to jest być niezepsutym i cierpieć? Wiesz bardzo świetnie tylko zapominasz sobie przypomnieć, porównania? Nic nie potrafi dorównać pomiędzy różnymi światami, możemy czuć się podobnie tylko czasownik i przymiotnik się zmieniają. 

,, Jedyne co mam to tylko pewność,

że na koniec jakąś nie znajomą ścieżką musze przebrnąć

wiem że na brada nie mogę się dąć...''