A za uśmiechem schowam swoje łzy, i już nie zobaczy tego nikt, tylko w oczach widać będzie, pewne w szczęściu niedociągnięcie..
Jak łatwo jest stworzyć piekno, nie mając o tym zielonego pojęcia, i jakze łatwo je stracić, nie wiedząc nawet o jego istnieniu, nie dostrzegając tego, dowiadujesz się o tym już po fakcie, po stracie.. Straszne przeżycie, nikomu nie polecam..
Często uważa się mnie za otwartą osobę, tylko dlatego że się uśmiecham, że odpowiadam na pytania, ale to nie tak, nie jestem wcale taka otwarta, ani trochę.. Stresują mnie nowi ludzie, ciężko mi odpowiadać im bez wszędzie wyczuwalnego w moim ciele spięcia.. Stresują mnie tłumy dookoła, jest tego wszystkiego za dużo, koncerty to inna bajka, jestem tam dla muzyki, i na niej się skupiam, ale kiedy nie ma muzyki, a otacza mnie tłum to zaczynam panikować, kiedy zdarzy się taka sytuacja że wszyscy się na mnie patrzą, zaczynam płakać, jest mi z tym źle, nie lubie być w centrum uwagi, zaczynam wtedy czuć się fatalnie, jak kosmita, jakbym była jakaś nie taka.. Więc zlewam się z otoczeniem, nie ma mnie, idąc ulicą z maską uśmiechu wiem, że nikt nie zwróci na mnie uwagi, na całe szczęście.. Kocham życie, i kocham żyć, staram się przełamywać swoje lęki, bo gdybym ich nie pokonywała, nie wychodziłabym z domu, każdy dzień, każde wyjście do ludzi jest jakiegoś rodzaju ciężarem dla mnie.. Na szczęście gdy idę na karaoke(taka odskocznia) mogę napić się piwa, co w jakiś sposób niweluje moje lęki, ale wiem że nie jest to najlepsze rozwiązanie, i na pewno nie na zawsze... A teraz moi drodzy, napijmy się, za wczoraj, dziś i jutro, za szczęście i smutek, rozumiesz do czego dąże? nie?.. napijmy się za równowagę w życiu, za porządek w chaosie, za ład w nieładzie, za to wszystko, i za nic ;)