majki

 mamo, czy to prawda? popatrz na mnie, przyjrzyj się dobrze, przecież znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny. co widzisz? naprawdę aż tak się zmieniłam? chodź, dotknij serca, usłysz jego rytm. niezmienny, prawda? bije tak samo, miarowo, stabilnie, cichuteńko. skoro więc ono się nie zmieniło, to ja również, prawda? przecież to ten narząd kieruje nami wszystkimi, pokonuje rozum, szepcze porady, gdy nie wiemy co robić. nie mamusiu, nie patrz mi w oczy. proszę, nie rób tego. gdy pozwolę Ci na to, odczytasz wszystkie emocje, które targają mną codziennie. zobaczysz ból, tęsknotę, resztki nadziei. dostrzeżesz ten piekielny smutek. przytul mnie, pokaż na ten moment, że mogę na Ciebie liczyć. i zapewnij, że się nie zmieniłam. muszę to usłyszeć, muszę to wiedzieć. choćbyś miała kłamać, powiedz.

a więc jest coraz lepiej.

tylko nie w nauce;-)