say something...

"I czuję się taki mały
To mnie przerosło, nie potrafiłem tego pojąć
Nic nie wiem i nie rozumiem."

Tyle ostatnio sie dzieję, codziennie oddalamy się od innych, stajemy się sobie obcy, nie wiem dlaczego tak jest, sama nie potrafie odpowiedzieć na to pytanie. Może nudzimy się sobą wzajemnie, szukamy wrażeń, chcemy odkrywać, tylko czasem ta nasza ciekawość sprawia, że ranimy, a takie rany szybko się nie goją. Ostatnio tak bardzo przypatruję się sobie i ludziom wokół, jacy my wszyscy jesteśmy zagubieni, nie wiemy co chcemy robić, są plany a za chwileczkę wszystko się zmienia. Mamy marzenia, ale zbyt mocno boimy  się ich spełniać, ale są też takie osoby, które się tym nie przejmują, czasem wmawiajś sobie co chcą, a czego nie lub podąrzają za marzeniami inncyh, rodziców, bliskich. Ile jest w nas fałszu, okłamujemy siebie, innych, "kreujemy swoje sylwetki" udając kogoś innego, czasem kogoś bez wartości, czasem trzymamy sie kurczowo osób, które dają nam "poczucie akceptacji, wyższości", tylko po co do cholery? Czemu jesteśmy tak bardzo podatni na wpływy, na świat otaczający nas, czemu....

Ostatnie wydarzenia to taka sinusoida, czasem tak pięknie, że nie potrafie w to uwierzyć,

czasem tak źle,że pytam siebie sama "dlaczego?"

Pewnie przez tą moją naiwność, głupotę i cholerną wrazliwość.

Ps. Dziękuję tym, którzy są, może nie zawsze, ale są.